Stelarc to twórca i wizjoner, pionier działań artystycznych łączących cielesność z biotechnologią i robotyką, protetykę i systemy komunikacji.

Jego praca w Sali Apokalipsy (zwanej też Czarną Salą) Instytutu Jerzego Grotowskiego – legendarnym miejscu prób i spektakli zapewne najbardziej kontrowersyjnego i progresywnego twórcy polskiego i europejskiego teatru – w 1997 roku zapowiadała nadchodzącą falę zmian w sztuce, funkcjonowaniu instytucji kultury i infrastrukturze komunikacyjnej, która przetoczy się na początku XXI wieku.

Ten niezwykły audiowizualny koncert koreańskiej artystki łączy w sobie zaawansowaną technologię z głęboką wrażliwością estetyczną i emocjonalną, kunsztem muzycznym oraz ukłonem w stronę artystycznych umiejętności manualnych przeniesionych do środowiska cyfrowego. 

W swoim występie Ge-Suk Yeo udowadnia, że nowe media w sztuce nie ograniczają się do mechanicznych działań i stanów, gdyż wymagają zaangażowania zarówno emocjonalnego jak intelektualnego oraz zrozumienia muzyki i sztuk wizualnych na równi z technologią.

Telematyczna instalacja transmitująca dane opisujące fale na Oceanie Spokojnym do przestrzeni galerii, w której prezentowana jest praca.

Łączy współczesną myśl o naturze i ekologii z niemal rzeźbiarską wizją świata – odwołuje się do analogowego świata ruchomych obiektów, jak i cyfrowych reprezentacji świata zredukowanego do siatek i danych.

Koncert Incite/ to zawsze doświadczenie wykraczające poza ugrzecznione galeryjne prezentacje muzyki i obrazów elektronicznych. Duet wykorzystuje elementy kultury klubowej, mocne bity, basy, glitche, skrajną głośność i obrazy, które atakują aparat wzrokowej percepcji.

Unikalne doświadczenie muzyczne, które wprowadza dodatkowy element wpływający na jego wykonanie i percepcję publiczności – zrobotyzowany system transportujący chórzystów i ustawiający ich pod różnymi kątami względem osi grawitacji, co wpływa na funkcjonowanie ciał wykonawców i emisję ich głosów. 

Reakcja głosów na fizyczny ruch w przestrzeni jest zupełnie inna niż sztuczki produkcji audio związane z panoramowaniem dźwięku – dzięki temu przypominamy sobie, że nowe technologie w sztuce dotyczą także ciał, a nie tylko intelektów.

Warsztaty Harbissona, jednego z pionierów cyborgizacji, czyli podłączania ciała do zrobotyzowanych systemów komputerowych, to także swobodna gra wykorzystująca sztuczne zmysły i ich możliwości, jak tłumaczenie bodźców wzrokowych na słuchowe. 

Harbisson zadaje poważne pytania o ludzkie ograniczenia i możliwości ich przezwyciężenia, ale nie odpowiada na nie sam – dzieli się z uczestnikami warsztatów przestrzenią, która pozwala im na swobodne eksperymentowanie i samodzielne poszukiwanie odpowiedzi i rozwiązań.

Hongkoński artysta Eric Siu związany jest z WRO niemal od początku swojej kariery (jego pierwsza podróż do Europy była jednocześnie wizytą na Biennale WRO). 

Podchodzi do cyfrowych technologii z pewnym dystansem – jest wobec nich ironiczny, ale dostrzega też ich potencjał do jednoczenia i zbliżania ludzi. Efekt jest przewrotny, ale nie złośliwy. Przypomina nam, że media są kanałem komunikacji międzyludzkiej, a nie ludzko-technologicznej.

Szalony happening twórcy, który postanowił nie korzystać z współczesnych gadżetów elektronicznych w sposób opisany w ich instrukcjach obsługi. Nogami pokazuje, jaki potencjał drzemie w nowych technologiach, gdy uwolni się je od ściśle użytkowych zastosowań na rzecz partycypacji społecznej, zabawy, absurdu. 

To także przykład wyjścia Biennale WRO do odbiorców – przechodniów, mieszkańców miasta i odwiedzających.

Emocjonalny performance wykorzystujący autorski mechanizm zaprojektowany przez artystkę. Elastyczne liny kreują ruch, zmuszają ciało i umysł performerki do napięcia. Tym samym nie pozwalają publiczności na konsumpcjonistyczny odbiór dzieła. 

Maszyna sceniczna Ya-Wen Fu odwołuje się do zupełnie innych fizycznych elementów od tych typowo wykorzystywanych w sztuce mediów: przede wszystkim jest to mechanizm integrujący się z ciałem, pozbawiony elementów elektronicznych i komputerowych.

Koncert instalacji-ogrodu i jednocześnie bardzo realna plantacja pomidorów. Markowski posługuje się językiem bio artu i sztuki ekologicznej tak płynnie, że pozwala sobie na lekki żart: kontrastuje ezoteryczną czułość z pozornie przyziemnym podejściem utylitarnym (uprawą roślin), komentując na swój sposób skomplikowane relacje, jakie istnieją między naturą, kulturą i cywilizacją.

FTT to społeczność łącząca ekspertów z wielu dziedzin nauki i sztuki, prowadzących działania i badania wokół kulturowych, technicznych, ekologicznych i medycznych aspektów żywności i kwestii związanych z jedzeniem. 

Są to osoby zajmujące się kuchnią, kawą, ceramiką, projektowaniem, rzemiosłem, muzyką, architekturą, fotografią, filmem, nauką, hodowlą i inżynierią, które przekraczają sztywne bariery swoich dziedzin, tworząc kulinarne i artystyczne projekty nawiązujące w równym stopniu do historii i współczesnej nauki.

Instalacja akustyczna wzmacniająca dźwięki krajobrazu, pierwotnie składająca się z trzech, obecnie – ze względów konserwatorskich – dwóch ogromnych drewnianych megafonów, zbudowanych przez studentów architektury wnętrz Estońskiej Akademii Sztuk Pięknych. 

Megafony stanowią doskonałą okazję do spotkania współczesnej architektury i dzikiej przyrody. Służą przede wszystkim do wsłuchiwania się w dźwięki natury, skupiają uwagę odbiorców na najmniejszych detalach dźwiękowych, a także służą jako miejsce odpoczynku. To po części schronienie, po części mebel, po części instrument…

Manifestacja siły połączenia tańca współczesnego, teatru i nowych technologii. 

ADT przechwytuje dane opisujące stan miasta i wykorzystuje je do modulowania i formowania wizualizacji wyświetlanych na ciele tancerza. Nowa definicja ciała ADT uzupełnia parametry i cechy biologiczne o sieci transmisji informacji oraz struktury miejskie i transportowe, zacierając granice między tym, co prywatne, intymne i zbiorowe.

Zielono mi to tytuł-zawołanie miejskiego pikniku przed Centrum Sztuki WRO, przygotowanego przez kolektyw Food Think Tank. Serwowane były wyłącznie dania wegetariańskie i wegańskie, a piknik pozwolił gościom Biennale WRO odkryć prawdziwą aurę miasta, a jego mieszkańcom i lokalnej publiczności poznać osoby biorące udział w Biennale, porozmawiać, czy po prostu spędzić wspólnie czas w przestrzeni miejskiej. 

Zgodnie z mottem FTT „im więcej dajesz, tym więcej otrzymujesz”, piknik był okazją do pogłębienia wzajemnych relacji, nadając sens zarówno pracy, jak i spożywaniu posiłków.

W pełni funkcjonalny zegar wykonany w całości z papieru. Bazuje na tradycyjnym mechanizmie zegarowym bez dodatkowego napędu, ale dostosowanym do potrzeb projektu. Artysta łączy eksperymenty z papierem jako nietrwałym i przestarzałym materiałem z poszukiwaniem alternatywnych rozwiązań w inżynieryjnych pracach nad maszyną.

Monumentalny nakręcany zegar ma być urządzeniem do precyzyjnego mierzenia rzeczywistości, ale w rzeczywistości jest bezużyteczny: błędnie wskazuje czas, a jego tarcza nie jest widoczna dla widza. Co więcej, wbrew tradycji, zegar nie jest obiektem trwałym ze względu na nietrwałość papieru, a więc jego żywotność ogranicza się do czasu trwania wystawy. Cel jego istnienia, charakteryzujący się negacją, stanowi przykład oporu wobec homogenicznego rozwoju kultury europejskiej i wtłaczania ludzkości w racjonalistyczne paradygmaty. 

Ta ironiczna gra „opierania się systemowi” poprzez celowe popełnianie błędów sprzyja poszukiwaniu nowych rozwiązań. Taki opór jest ważny dla sztuki i nauki, ponieważ potrzeba alternatywnych dróg rozwoju. 

W erze wydajności i utowarowienia ten bezużyteczny zegar staje się częścią codziennego świata wykorzystywanego do artystycznej refleksji. Jego celem nie jest jednak przeciwdziałanie technologiom, ale zastosowanie krytycznego myślenia w celu osiągnięcia pozytywnych wniosków, zachęcając do świadomego funkcjonowania w naszej kulturze technologicznej.

Wielkoskalowa instalacja przedstawiająca miniaturowe miasto zbudowane w całości z komponentów elektronicznych i sieci komunikacyjnych – płyt głównych i obwodów elektronicznych. 

Projekt wykorzystuje technologie monitorowania w czasie rzeczywistym stanu środowiska i bezpieczeństwa do wizualizacji życia w metropolii, korzystając z danych z londyńskiej sieci czujników monitorujących dźwięki, hałas, światło, wibracje, wilgotność i sygnały lokalizacji GPS. 

Opierając się na monitorowaniu, instalacja przypomina nieco Wielkiego Brata, ale interpretowana jest w kategoriach Internetu rzeczy, dając widok z lotu ptaka na cybernetyczny krajobraz miasta. Dodatkowo, małe kamery pokazują wizerunki osób odwiedzających wystawę, czyniąc je częścią organizmu miasta. 

Nemesis Machine bada złożoność funkcjonowania miasta jako zmieniającego się, morfującego i skomplikowanego systemu oraz nowe sposoby myślenia o życiu osadzonym w przestrzeni publicznej.

Senster został stworzony pod koniec lat 60. przez Edwarda Ihnatowicza – rzeźbiarza polskiego pochodzenia, pracującego w Londynie. Rzeźba powstała przy wsparciu firmy Philips i została wystawiona w jej pawilonie Evoluon. 

W kwietniu 2017 roku została zakupiona od poprzedniego właściciela, holenderskiej firmy Delmeco Group, przez Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. 

Senster składa się z 5-metrowej stalowej rzeźby kinetycznej, Zooida. Została ona skonstruowana tak, by za pomocą zestawu mikrofonów i czujników dopplerowskich reagować na dźwięk i ruch w swoim otoczeniu. Sekwencja interakcji była regulowana przez program napisany w języku Assembler i zakodowany w prototypie komputera P9201. 

Było to trzecie dzieło medialne wspierane przez holenderską firmę, po kinetycznej rzeźbie Nicolasa Schöffera CYSP 1 (1956) oraz Poème électronique (1958) Le Corbusiera, Iannisa Xenakisa i Edgard Varèse’s. 

W latach następujących po prezentacji w Eindhoven, dzieło podzieliło los większości kruchych dzieł sztuki medialnej. Mimo swojego znaczenia, po połowie lat 70. pozostawał nieaktywny, a na początku XXI wieku trafił na listę zaginionych pionierskich projektów sztuki mediów. Został reaktywowany przez transdyscyplinarny zespół pracujący w dziedzinach nauk humanistycznych, inżynierii i sztuki.

Horte! Wezwanie do walki czy apel o pamięć? Jak wiele smutku wygnania i przeciwności losu uchodźcy nosimy w sobie? Jak głęboko w nas tkwi imperatyw ogrodnictwa? Czy to narzucony przymus, czy może naturalna, „ludzka” potrzeba?

Tomasz Domański – artysta tworzący rzeźby, instalacje, fotografie, prace multimedialne, performanse i ogrody. Związany z naturą, porusza kwestie przemijania, cykliczności, relacji człowieka z przyrodą.

Opisuje „Horte!” słowami polskiego poety i pieśniarza Jonasza Kofty: „Pamiętajcie o ogrodach. Przecież stamtąd przyszliście”.

Niezwykły stół bankietowy zaaranżowany przy użyciu zastawy stołowej pozyskanej z Fabryki Porcelany Kristoff. Kluczem doboru przedmiotów jest ich niespełnienie standardów przemysłowych ze względu na różnego rodzaju defekty i wady.

Karinę Marusińską interesuje etap przejściowy między linią produkcyjną a wysypiskiem śmieci, śledzenie i rejestrowanie momentów pomyłek. Poprzez wprowadzenie tych niedoskonałych produktów na stół, umożliwia użytkownikom doświadczenie materialnego świata, który wymknął się spod ludzkiej kontroli.

Podczas wydarzenia Alicja Kielan stworzyła wideo nawiązujące do malarskich kompozycji bankietowych martwych natur pojawiających się m.in. na płótnach Clary Peeters, Pietera Claesza i Willema Claesz. Hedy.

To także inscenizacja międzypokoleniowej biesiady przy stole, skupiająca uwagę na gestach ludzkich dłoni wokół niedoskonałych naczyń wypełnionych przez kolektyw Food Think Tank.

Żywe archiwum zmysłowego, sztucznego spojrzenia na rozproszoną wrażliwość w wirtualnej rzeczywistości czasoprzestrzeni zachowanych cyfrowo-fizycznych snów. 

Performance opiera się na poezji mówionej, którą artystka współtworzy ze sztuczną inteligencją, dźwięku i obrazach generowanych komputerowo na żywo (CGI) z jej danych fal mózgowych (EEG), a także na występie drona. 

Projekt został zrealizowany we współpracy Centrum Sztuki WRO z londyńską galerią sztuki Watermans Arts Centre w ramach cyklu REVERSO REDUX – serii transmisji w czasie rzeczywistym między Wrocławiem a Londynem.

Zbiór cymeliów o żartobliwie muzealnym charakterze, zgromadzonych w trakcie 30-letniej aktywności WRO, materiały z historii Festiwalu/Biennale WRO. 

Opowiada o roli, jaką to wydarzenie pełniło w momencie transformacji społeczno-ustrojowej przełomu lat 80. i 90. w rzeczywistości nowej Polski, coraz większego otwarcia, dostępu do nowych technologii i narzędzi komunikacji, rozwijającej się refleksji teoretyczno-kulturowej.

Instalacja immersyjna –- symulator rave. Nazwa symulatora rave nawiązuje do terminu o znaczeniu politycznym, ale także odnosi się do stanu, w jaki wchodzi człowiek podczas długiego rytmicznego tańca. Instalacja powstała w czasie pandemii – innego rodzaju stanu wyjątkowego. Narzucone ograniczenia prowadziły do coraz większej izolacji. Czy taki stan wyjątkowy jest możliwy do osiągnięcia w sterylnych warunkach, które mogą stać się jedynym sposobem na zaspokojenie naszych potrzeb w dystopijnym scenariuszu post-pandemicznym? 

Symulator został zaprojektowany w taki sposób, aby każdy widz miał możliwość doświadczyć go indywidualnie – samodzielnie wchodząc do symulatora umieszczonego w przestrzeni galerii, aby doświadczyć 45-minutowej sesji. 

Specjalny set muzyczny dedykowany temu wydarzeniu został stworzony przez VTSS – jedną z najważniejszych artystek na europejskiej undergroundowej scenie klubowej. Architektura i oprawa wizualna instalacji to efekt współpracy Łukasza Twarkowskiego i Jakuba Lecha.

Performans oparty na choreografii gestów wykonywanych przez uczestników za pomocą smartfonów generujących zbiorową sytuację dźwiękowo-ruchową.

Temporary Nation poświęcony jest bezinteresownemu, kolektywnemu performansowi, zachęcając ludzi do ponownego wcielenia w życie idei łączności. 

Opanowanie siedmiu gestów ciała zmienia telefon w instrument Temporary Nation. Odkrycie własnego podejścia choreograficznego pozwoli wam stworzyć kolektywny pejzaż dźwiękowy, a nawet pełen przygód muzyczny performans!

Oprócz grania muzyki, zespół tworzy i rozwija własne oprogramowanie do VJ-ingu przeznaczone na konsole do gier. Każdy koncert jest inny, ponieważ artyści często eksperymentują i improwizują w formacie przypominającym sesję jazzową. Taka muzyka doskonale sprawdza się w undergroundowych klubach i na dużych wydarzeniach artystycznych.

Tym razem projekt Mikro Orchestra zagrał w wersji transmisji uczestniczącej. Oprócz typowej solidnej dawki muzycznej rave-noise-chiptune-psychodelii i radykalnych lo-techowych wizualizacji, publiczność mogła dołączyć do performansu dzięki specjalnie przygotowanej przez zespół aplikacji muzycznej dostępnej online – i to po obu stronach reduxowego połączenia.

Projekt został zrealizowany we współpracy Centrum Sztuki WRO z londyńską galerią sztuki Watermans Arts Centre w ramach cyklu REVERSO REDUX – serii transmisji w czasie rzeczywistym między Wrocławiem a Londynem.

W wykonaniu Ensemble Kompopolex: Aleksandra Gołaj, Rafał Łuc, Jacek Sotomski.

Kompozycja włączająca osoby słyszące, niedosłyszące i G/głuche w działania muzyczne. W kompozycji wykorzystano m.in. rezonatory audio, które pozwalają odbiorcy poczuć wibracje po położeniu dłoni na wiekach drewnianych skrzyń, subwoofery oraz system Playtronica, dzięki któremu dotykanie określonych przedmiotów wyzwala sample dźwiękowe.

To zachęta do wspólnego odkrywania świata dźwięków. Zarówno tych, które tradycyjnie uznajemy za muzykę, jak i tych, które z pozoru nią nie są, ale mogą się nią stać, jeśli tylko odpowiednio nimi pokierujemy i je poczujemy.

Projekt został zrealizowany we współpracy Centrum Sztuki WRO z londyńską galerią sztuki Watermans Arts Centre w ramach cyklu REVERSO REDUX – serii transmisji w czasie rzeczywistym między Wrocławiem a Londynem.

W wykonaniu Lilianny Krych.

Kompozycja jest zbiorową medytacją dźwiękową, rytuałem na organy, elektronikę i głosy publiczności, prowadzonym przez cyfrowego awatara. Utwór ten, przeznaczony do przestrzeni sakralnych, został wykonany w wersji kameralnej na głos, syntezatory i elektronikę. W erze zdefiniowanej przez zagrożenie nuklearnym holokaustem oraz polityczną i ekologiczną katastrofą, ludzie jako gatunek stoją w obliczu niekończącej się pustki. Bez celu i z perspektywą unicestwienia. Odliczanie do zera już się rozpoczęło.

Suma doświadczeń ludzi medytujących nad pustką w grupie stanowi coś więcej niż pustkę w sensie ogólnym. W tym doświadczeniu kryje się etyczna propozycja nowej świadomości i odpowiedzialności za wzajemne relacje. Dlatego nie ma potrzeby obawiać się momentu załamania. Jak pisze Zak Hal, w miejsce każdej istoty i każdego gatunku, pojawi się inny.

Projekt został zrealizowany we współpracy Centrum Sztuki WRO z londyńską galerią sztuki Watermans Arts Centre w ramach cyklu REVERSO REDUX – serii transmisji w czasie rzeczywistym między Wrocławiem a Londynem.