Kinetyczna praca, która sytuuje się pomiędzy pojęciami konwencjonalnej rzeźby a performancem – tworząc coś na kształt fizycznej animacji w czasie rzeczywistym.

To przypominająca mechaniczny kwiat kompozycja naturalnej wielkości odlewów części ludzkiego ciała, których półprzezroczyste byty osadzone są na robotycznych mechanizmach.

Ożywiona maszyna upodabniająca się do natury sięga do alchemii i pierwszej powieści science fiction – Frankensteina autorstwa Mary Shelley.

Głośne wydechy z zaworów, grzechot przekaźników i stukot tłoków tworzą hipernowoczesny akompaniament do muzyki Straussa.

Karol Radziszewski, Ivo Nikić i Piotr Kopik występują wewnątrz klubu, pośród zaprojektowanej i stworzonej przez siebie scenografii, która zmienia się i rozbudowuje w trakcie performansu.

Ich sztuka lokuje się na pograniczu obciachu. Artyści śpiewają szanty – brzmi niewinnie, choć ich proceder mieszczący się gdzieś pomiędzy pomysłem na założenie zespołu a pierwszą próbą, przywołujący bezpretensjonalną praktykę, jaką jest śpiewanie pod prysznicem, wiedzie do wyniesienia swobody w ekspresji.

Artyści w swoim szalonym performansie, rozgrywanym jakby bez planu i wcześniejszego przygotowania, odgrywają autentyczność i spontaniczność – nieco romantyzowane, ale i biesiadne pieśni, jakimi są szanty, bez żenady zostały tu przekształcone w utwory pełne szczerości, energii, glamurowej egzotyki i czystej ekspresji.

Trzeci Zwój to kompozycja muzyczna na sześć instrumentów smyczkowych.

Artysta zastosował piętnastowieczną technikę kompozytorską, wykorzystującą to, że karta papieru z zapisem nutowym może być czytana normalnie, czyli tak, jak została napisana – od lewej do prawej – lub w odbiciu lustrzanym, od tyłu i pod światło.

Zatem ta sama kompozycja może być wykonywana zarówno w nieprzekształconej postaci, jak i w raku (po przekształceniach).

Ponadto, postaci oryginalna i ta poddana retrogradalnej transformacji mogą być wykonywane równocześnie i tworzyć dwugłos.

Wieloelementowa wystawa, dla której punktem wyjścia był akademicki podręcznik o tym samym tytule, przedstawiający metody przetwarzania zdjęć lotniczych i satelitarnych oraz skanów radarowych i lidarowych.

Artysta przekształcił znajdujące się w książce obrazy i zdjęcia, hakując opisane w niej metody. Podczas wystawy obrazy były wyświetlane na telewizorach kineskopowych. Towarzyszyły im także obiekty i wydrukowane grafiki.

To zawłaszczenie-adaptacja naukowej publikacji jest pełną ironii wariacją na temat metod interpretacji danych przestrzennych.

Krótkometrażowa animacja, łącząca technologię 3D i realny obraz, przekształca otaczającą nas rzeczywistość. Obrazuje przestrzeń, w której zachodzą zniekształcenia, w powolnym pokazie scen-slajdów igrając z ludzką percepcją.

Ten humorystyczny i niepokojący short inspirowany jest teorią kwantów i superpozycją cząsteczek, daje początek nowym typom związków między przedmiotami i ich fizycznymi właściwościami.

Kamera chwyta cenne momenty zaburzeń interpretacji obrazu, grając z ludzkimi oczekiwaniami i przyzwyczajeniami dotyczącymi zjawisk fizycznych oraz chemicznych i biologicznych procesów.

Rozmowa w ramach wykładu Michela Scrogginsa – członka legendarnej grupy Single Wing Turquoise Bird, która w latach 60-tych rozpoczęła swoją działalność tworząc pokazy świetlne towarzyszące koncertom rockowym, a następnie ewoluowała w innowacyjną jednostkę multimedialną, improwizującą w tworzeniu kompozycji obrazów wyświetlanych w czasie rzeczywistym.

Rozmowę poprzedzała projekcja wybranych przez artystę fragmentów filmów, w których występowała grupa Single Wing Turquoise Bird:

The Baby Maker, 1969, 04:05
Light Show, 1969, 04:00
Invisible Writing, 2011, 47:00

Ta praca łączy dwie pasje autora – muzykę i wyścigi. Stworzył on instalację imitująca autodrom – wyłożony płytami winylowymi tor, po którym poruszały się samochodziki wyposażone w igły gramofonowe.

Użytkownicy mogli nimi sterować za pomocą konsol wyciągniętych żywcem z salonu gier symulatorów jazdy autem, siedząc w fotelu kierowcy.

Tak prowadzone autka przejeżdżały po fragmentach zapisanych na winylach utworów, tworząc za każdym razem nowy, niepowtarzalny dźwiękowy pejaż bliski muzyce noise.

Performerka porusza się po scenie w imitującym skórę, mocno krępującym kostiumie, ograniczona także przez sieć metalowych linek i żelaznych obręczy. Jej zmagania są transmitowane po sieci rozpiętych w przestrzeni sznurów.

W tej ludzko-nieludzkiej syntezie, artystka negocjuje swoją pozycję z maszyną, niejako tworząc z nią jeden organizm, którego obecność odznacza się w przestrzeni fizycznej i dźwiękowej.

Zapis noisowo-gitarowego koncertu dwóch zupełne odmiennych osobowości: Reksia666 z Wrocławia oraz Cywila999 z Łodzi.

Brutalny i ekstremalny performans w warstwie dźwiękowej oraz wizualnej wykorzytujący sample z kreskówek i programów telewizyjnych dla dzieci.

Duet Psie Kłaki eksploruje i przekształca sposoby przedstawienia w polskiej telewizji psich bohaterów, takich jak Reksio, Pankracy czy Ferdynand Wspaniały.

Senny, hipnotyczny wizualno-dźwiękowy preformans wykorzystujący kręcące się repliki halucynogennych instalacji Dreamachines z lat 60., elektroniczną lirę korbową, gitarę elektryczną z przetwornikami oraz komputer, w noisowej warstwie dźwiękowej łączący inspirację muzyką średniowieczną z mikrotonami i elektroniką.

Deliryczny, poetycki, antynarracyjny obraz świata przeżyć autora.

Artysta, po uderzeniu przez jelenia podczas wizyty w japońskim Parku Nara, przenosi się do świata 3D, w którym doświadcza kolejnych przygód poruszając się między okruchami realności, wyobrażeniami rodem z gier komputerowych i symbolami uformowanymi przez tradycyjne japońskie wierzenia. W prefekturze Nara jeleń długo był uważany za „uświęcone” zwierzę. Do 1637 roku za zabicie jelenia groziła kara śmierci. Chociaż po II wojnie światowej pozbawiono te zwierzęta „boskiego” statusu nadal jednak traktowane są jako dobro kultury Kraju Kwitnącej Wiśni.

Kula-inkubator zasiedlony przez tysiące dżdżownic, hipotetyczny habitat dla nieznanego kolonizatora i krzesło egzekucyjne uzbrojone w hełm VR – wizja na temat rozprzestrzeniania się życia poza Ziemią.

Za pomocą prostego efektu green boxu, Shota Yamauchi przenosi swój wizerunek do dwuwymiarowej rzeczywistości ekranu iPhone’a, w której „ja” może być reprezentowane przez niebieską kropkę podróżującą po wytyczonej przez Google Maps trasie. Jako trener Pokemonów przemieszcza się po mapie w poszukiwaniu Magikarpa i Pokestopów, zbierając punkty za każdy przebyty kilometr trasy.

Shota Yamauchi, jako autor i bohater swoich prac, zastanawia się nad różnymi rodzajami reprezentacji siebie w świecie intuicyjnych interfejsów. Aplikacje, gry i media społecznościowe pozwalają na kreowanie różnych „ja” w tym samym momencie.

Artysta nagrywa obraz bezpośrednio z ekranu swojego telefonu, aby prześledzić migrację własnej tożsamości w wirtualnym świecie. Śledzi trasę niekończącego się wyścigu, w którym awatar próbuje przewidzieć i przegonić myśli artysty. Ściga się więc sam ze sobą, planując i oglądając w czasie rzeczywistym swoje akcje.

Wizję podzielono na kilka ekranów – główny monitor umieszczony w przestrzeni wystawienniczej oraz wyświetlacze telefonów należące do odwiedzających ją gości. Odtwarzane w czasie rzeczywistym wideo można było oglądać z różnych perspektyw – spoglądając na sztuczną głowę z zewnątrz lub przybierając punkt widzenia znajdujący się z tyłu głowy robota. „Przyjaciel” może też niespodziewanie „rozwalić system” i wmieszać się w tłum.